Hz. Muhammed’i Ekonomik, Sosyolojik, Kültürel ve Antropolojik Açıdan Yeniden Düşünmek İnsanlık tarihinin bir diğer kırılma anlarından biri, çölde bir adamın mağarada duyduğu bir sesle başladı. Bu sesin taşıdığı mesaj, yalnızca metafizik bir hakikati değil, toplumsal, ekonomik ve kültürel bir devrimi de fısıldıyordu. O adam, Hz. Muhammed’di. Onun peygamberliği,
İnsan kendi dertlerine, beceriksizliklerine, korkularına uydurduğu bahanelere bakınca bazen utanıyor. Minik dertleri göğüsleyemeyen, küçük sorunları çözemeyen, mutsuzluklarına ve problemlerine çözüm bulamayan insanlarla, bir çoğu için dünyanın sonu denecek yerlerden yıldız gibi parlayan insanlar çıkıyor. Hepsi aynı gezegende yaşıyor. Aynı havayı soluyor. Ella Fitzgerald'dan bahsedeyim biraz. Geceleri onun sesiyle
Mustafa Kemal Atatürk’ün Sakarya Meydan Muharebesi sırasında söylediği “Hattı müdafaa yoktur, sathı müdafaa vardır; o satıh bütün vatandır” sözü, yalnızca bir savaş stratejisinin özeti değil, bir milletin varoluşsal mücadelesini ifade eden tarihî ve felsefî bir bildiridir. Yüzeyde bu cümle, belirli bir cephe hattının savunulmasından vazgeçilip, topyekûn direniş anlayışının benimsendiğini
2025 Temmuz, Avrupa Demokratik Partisi tarafından paylaşılan bir sosyal medya gönderisi, yalnızca Trump karşıtı bir siyasi yorum değil; aynı zamanda çağdaş mitolojiyi hedef alan bir siyasal sanat eseri gibiydi. Görselde, Donald Trump cehennemi bir fon önünde, şeytani figürlerle çevrili biçimde resmedilmiş, altında ise şu cümle yer alıyordu: “When you dance
Sabah uyanıyorsun. Elini yüzünü yıkamadan Instagram’a giriyorsun. “Yaa Aylin hâlâ bekar değil miydi ya?” diyorsun. Çünkü geçen hafta yaptığı düğün paylaşımı senin ekranına ancak şimdi düşmüş. Aylin'in yavaş bir gelin olduğundan mı, kaynanası müsaade etmediğinden mi? Hayır! İkisi de değil. Onun yerine üç gündür sana sabah yoga
Barrack anlatıyor: Türk ezilsin, biz yönetelim — nostaljinin diplomasisi. Gün geçmiyor ki biri Türkler hakkında akıllara zarar bir şey söylemesin. Türklerden çok şey yapmaya çalışılan yıllar yaşıyoruz. Türklerin geldiği noktadan kimse memnun kalmamış, anlaşılan budur. Hatta mümkünse "Türk" kelimesini de unutmamız talebiyle. Artık iş öyle bir noktaya geldi ki,
Okumak beyin için spor salonudur. Sinapslarınız mekik çeker, nöronlarınız squat yapar, bu işin poponuza faydası yoktur ama onu sağlam yere koymanızın yolu da okumaktan geçer. Hafızanız da “ölmeden önce yapılacaklar” listesini günceller. Tek fark "dumbbell" yerine "dostoyevski" kaldırmanızdır. Dostoyevski sevmiyorsanız onun yerine başka birini yazın, elbette
Toplum kendisine nasıl güvenir? Bu soruyu yüksek sesle sormak, Türkiye gibi kolektif özgüvenin mevsimlik ürün olduğu bir coğrafyada, neredeyse ayıp sayılır. Burada güven, önce devlete, sonra lidere, sonra marketteki zeytinyağının fiyatına ve en son da Allah’a havale edilir. Aradığımız bulunamazsa "Hakkımızda hayırlısı!" denir geçilir. Birey ise kendini
Kurtarıcı bekliyoruz ama her geleni yutuyoruz. Türkiye’de halkın lider çıkarma kapasitesine sahip olup olmadığı sorusu, yalnızca siyasal bir tartışma değildir. Bu, aynı zamanda kültürel, psikolojik, tarihsel ve yapısal katmanları olan çok boyutlu bir meseledir. Çünkü liderlik yalnızca bireysel karizma ya da halkın geçici beğenileriyle açıklanamaz. Liderin doğması kadar tanınması,
Anne terliğinin karizmasını yenenler... Lider dendiğinde akla gelen klasik imgelerden biri karizma ise, karizmanın en dramatik araçlarından biri de öfkedir. Ancak herkesin öfkesi liderlik üretmez. Peki bazı figürler neden öfkesiyle halkın kalbine dokunur, bazıları neden sadece "sinirli bir adam" olarak kalır? Cevap, yalnızca psikolojide değil, toplumsal tarih ve
Hoşgeldiniz! Biletlere kırmızı biberli pamuk şekerler dahildir. Yanarken eriyecek, erirken yapış yapış oraya buraya bulaşacaksınız. Ve sevdiceğinizin midesine oturmanızı da garanti ediyoruz. Dönme dolapta dönerken temcit pilavlı travmalarınızı kaşıklayabilirsiniz. Bakalım hanginizin pilavı önce bitecek ama dayanıklı olun! Pilavdan dönenin kaşığı da kalbi de kırılabilir. Bir baltaya sap olmamış olabilirsiniz ama
Roma İmparatorluğu’nun en büyük çelişkilerinden biri, küçük bir taşra dini olarak doğan Hristiyanlığın birkaç yüzyıl içinde yalnızca hoşgörüyle karşılanması değil, aynı zamanda devletin resmi ideolojisi hâline gelmesiydi. “Devlet ideolojisi” deyince bugün akla gelen partilere selam olsun. Bu dönüşüm, yalnızca teolojik değil, aynı zamanda sosyolojik, politik ve ekonomik değişimlerin de